காளமேகப் புலவர்
காய் என்ற சொல்லை
வைத்து ஒரு
பாடலில் விளையாட்டுக்
காட்டி இருப்பார்.
"கரிக்காய்
பொரித்தாள் கன்னிக்காயைத் தீய்த்தாள்
பரிக்காயைப்
பச்சடியாய்ப் பண்ணாள்_ உருக்கமுள்ள
அப்பைக்காய்
நெய்துவட்ட லாக்கினாள் அத்தைமகள்
உப்புக்காண்
சீச்சீ யுமி "
இது காளமேகப்
புலவர் பாடல்.
நாலு காய்கள்
எடுத்துச் சமைத்த
காளமேகத்திடமிருந்து
காய் என்ற சொல்லை மட்டும் எடுத்து
இருபத்து ஐந்துமுறை
காய் விருந்து
படைத்து அசத்தினார் கண்ணதாசன்.
அத்திக்காய்
காய் காய்
ஆலங்காய் வெண்ணிலவே
இத்திக்காய்
காயாதே
என்னுயிரும்
நீயல்லவோ
அந்தத் திசையில்
வெம்மையுற வீசு ஆலமரத்துக் காயைப் போன்று தூரத்தே இருந்து சிறிதாகத் தோன்றும் வெண்ணிலவே
! இந்த்த் திசையில் வெம்மையுற வீசாதே... ஏனென்றால் என் உயிராக உன்னைக் கருதும் நான்
நின்றுகொண்டிருக்கிறேன்.
கன்னிக்காய்
ஆசைக்காய்
காதல்கொண்ட
பாவைக்காய்
அங்கே காய்
அவரைக்காய்
மங்கை எந்தன்
கோவைக்காய்
கன்னி எனக்காக...
என்னுடைய ஆசைக்காக... காதல் கொண்டிருக்கும் பாவையாகிய எனக்காக.... அங்கே வெம்மையுற
வீசு... அவர்மீது வெம்மையுற வீசு... மங்கையாகிய என்னுடைய அரசனை (கோவை) வெம்மையுற வை...!
மாதுளங்காய்
ஆனாலும்
என்னுளம் காய்
ஆகுமோ
என்னை நீ காயாதே
பெண் அவ்வாறு
கூறியதும் ஆண் சமாதானம் கூறுகிறான் :- மாதின் உள்ளம் என்னைக் காய் எனக் கட்டளையிடுவதன்
மூலம் காய்போல் ஆனாலும் (மாது+உளம்+காய்) அவளை விரும்பியிருக்கும் என்னுள்ளம் காய்
போலாகுமா என்ன ? அதனால் என்மீது வெம்மையுற வீசாதே வெண்ணிலா !
இரவுக்காய்
உறவுக்காய்
ஏங்கும் இந்த
ஏழைக்காய்
நீயும் காய்
நிதமும் காய்
நேரில் நிற்கும்
இவளைக்காய்
இரவுக்காகவும்
அவ்வாறு இரவு வந்தால் ஏற்படும் உறவுக்காகவும் ஏங்குகின்ற இந்த ஏழைக்காக நீ வெம்மையுற
வீசு. எந்நேரமும் வெம்மையுற வீசு. இதோ நேரில் என்னை அணைக்காமல் நிற்கிறாளே இவளைக் கடிந்துகொள்
!
உருவங்காய்
ஆனாலும்
பருவங்காய்
ஆகுமோ
என்னை நீ காயாதே
ஆண் அவ்வாறு
சினந்து பேசுவதால் பெண் அவனுக்குத் தன் உள்ளக் கிடக்கையைக் குறிப்பால் உணர்த்துகிறாள்
:- அட புரியாதவரே... நான் உருவத்தால் சின்னஞ்சிறியவளாய் இன்னும் பழுக்காதவளாய்த் தோன்றுகின்றேனேயன்றி
பருவத்தால் எப்படிப்பட்டவள் தெரியுமா... காயைப் போன்றவள் இல்லை அன்பரே... பருவத்தால்
நான் பழுத்துக் கனிந்தவள் அல்லவா ! அதனால், வெண்ணிலவே அவர் சொல்கிறார் என்று என்னைக்
கடிந்து பேசாதே !
ஏலக்காய் வாசனைபோல்
எங்கள் உள்ளம்
வாழக்காய்
ஜாதிக்காய்ப்
பெட்டகம் போல்
தனிமை இன்பம்
கனியக்காய்
ஏலக்காய் வாசனை
எப்படித் தன் காலமுள்ளவரை மணம் பரப்பி
நிற்குமோ
அப்படி எங்கள் உள்ளத்தில் காதல் என்னும் நறுமணம் காலந்தோறும் மணந்து நிற்கட்டும் என்று
நிலவே நீ வீசு...! ஜாதிக்காய்ப் பெட்டகத்தைப் போல இந்தத் தனிமை இன்பத்தால் நிறைந்து
கனியும்படி காய்வாயாக !
சொன்னதெல்லாம்
விளங்காயோ
தூதுவழங்காய்
வெண்ணிலா
என்னை நீ காயாதே
என்னுயிரும்
நீயல்லவோ
என்ன வெண்ணிலவே
! என் காதலி சொன்னதை விளங்கிக்கொண்டாயா ? இருவருக்கும் இடையே தூதாகவும் விளங்கி நிற்கும்
வெண்ணிலவே !
உள்ளமெல்லாம்
மிளகாயோ
ஒவ்வொரு தேன்
சுரக்காயோ
வெள்ளரிக்காய்
பிளந்ததுபோல
வெண்ணிலவே சிரிக்காயோ
உள்ளம் எல்லாம்
இளக மாட்டாயோ ? உன்னிடமுள்ள ஒவ்வொரு தேன் துளியையும் சுரக்கமாட்டாயோ ? வெள்ளரிக்காய்
பிளந்ததுபோல பற்கள் அனைத்தும் தெரிய சிரிக்க மாட்டாயோ ?
கோதையெனைக்
காயாதே
கொற்றவரைக்
காய் வெண்ணிலவே
இருவரையும்
காயாதே
தனிமையிலே காய்
வெண்ணிலா
கோதையென்னைக்
காயாமல் என் மன்னவனைக் காய்வாய் வெண்ணிலவே ! சரி சரி ! எங்கள் இருவரையும் காயவேண்டாம்
! எங்கள் பாவிளையாடல் முடிந்துவிட்டது. இனி பருவவிளையாடல் ஆடப்போகிறோம். அதனால் இனி
நீ தொலைவே போய் தனிமையில் வீசிக்கொண்டிரு வெண்ணிலவே !
இந்தக் காய்கள் போதுமா...இன்னும் கொஞ்சம்
வேண்டுமா...என்று
போதும் போதும்
என்று சொல்லும்
அளவிற்கு காய்களைக்
கொண்டு வந்து
குவித்துவிட்டார் கண்ணதாசன்.
